آنها ایمان دارند که برای اصلاح جامعه و بهبود روابط جامعه لاجرم باید به تحکیم بنیان خانواده و اصلاح آن پرداخت. به عنوان نمونه درمان گران انسان گرا شرط شکوفایی کودک را محبت بی قید و شرط به خصوص از جانب مادر می دانند (راجرز ، 1990، به نقل از خلیلی، 1378) .
مک کابی و مارتین (1981) معتقدند که خانواده و شیوه های تربیتی حاکم در آن بر نوجوانان و مسائل و مشکلات آنان، تأثیر مستقیم دارد به طوری که نوجوانان که مشکلات رفتاری هیجانی دارند، کسانی هستند که والدین آنها در ابراز محبت و توجه به فرزندان خود ناتوان بوده و روش های تربیتی متناقضی داشته اند. فرزندپروری فرایند بهره گیری از دانش و مهارت های مناسب برای برنامه ریزی، پرورش و تدارک مراقبت از فرزند است (جان بزرگی و همکاران، 1387) .
فرزندپروری از دو جزء تشکیل شده است: 1 –پاسخ دهی2- توقع والدینی پاسخدهی والدینی، به میزان تعهد والدین برای ایجاد فردیت و خوداطمینان بخشی کودک مرتبط می-شود درحالی که والدین سازگاری، حمایت کنندگی و نیازها و مطالبات خاص کودک را درنظربگیرد. توقع والدینی عبارت است از تلاش های والدین برای وادارکردن کودکان به هماهنگ شدن با کل خانواده با اعمال نظارت و تلاش های انضباطی است (باومریند، 1991 ؛ نقل از جان بزرگی وهمکاران، 1387) .
والدین را براساس دو محور پاسخدهی و سطح توقعات، می توان به چهاردسته تقسیم نمود. محور اول (پاسخ دهی) شامل دو زیر گروه است : گروه اول والدینی هستند که دارای سطوح بالای پاسخدهی هستند. این والدین نسبت به نیازهای کودکان خود حساس هستند و نه تنها قادر به شناسایی نیازهای کودکان خود هستند بلکه با توجه به شرایط، پاسخ مناسبی به آن نیازها می-دهند. گروه دوم والدینی هستند که دارای سطوح پایین پاسخدهی هستند. این والدین نه نیازهای فرزندان خود را تشخیص می دهند نه پاسخ مناسبی به آن نیازها می دهند. محور دوم (سطح توقعات والدینی) ، نیز شامل دو زیرگروه است ، گروه اول والدینی که توقع بالایی دارند. آن ها در کارهای فرزندانشان مداخله کرده و آن ها را کنترل می کنند و گروه دوم والدینی هستند که دارای سطوح پایین توقع هستند. آن ها کنترل کمتری روی فعالیت های فرزندانشان اعمال می کنند و توقع و انتظار چندانی ندارند. براساس این دو محور باومریند چهار شیوه فرزندپروری را معرفی کرده است (جان بزرگی و همکاران ، 1387) .
فرزندپروری فعالیتی پیچیده و دربرگیرنده رفتارهای خاصی است که یا به طور مجزا یا با هم رفتارهای کودک را تحت تأثیر قرار می دهد. علاقه به بررسی تأثیر والدین بر رشد کودک پیامد طبیعی تئوری رفتارگرایی و فرویدی بود. رفتارگرایان کودک، علاقه مند بودند به این که چگونه الگوهای تقویت در محیطی که کودک در تماس با آن است، منجر به رشد می شد. نظریه پردازان فرویدی در مقابل بحث می کردند که تعیین کننده های اساسی رشد، زیستی هستند و به صورت اجتناب ناپذیری با آرزوهای والدین و خواسته های اجتماعی در تعارض می باشند.
در این نظریه فرض می شود که تعامل بین نیازهای لیبیدویی کودک و محیط خانوادگی، تعیین کننده تفاوت های فردی در رشد کودک می باشد، بنابراین از دو مدل به بررسی کودک پرداخته می شود: مدل تحلیل روانی: محققانی که اجتماعی شدن را از دیدگاه تحلیل روانی مورد بررسی قرار می دهند تأکیدشان بر روی رابطه هیجانی والد- کودک و تأثیر این رابطه بر رشد روانی جنسی، روانی اجتماعی و شخصیت است. این تئوری ها مطرح می کنند که تفاوت های فردی در رابطه ی هیجانی میان والدین و فرزندان ضرورتاً باید از تفاوت در نگرش های والدین ناشی شده باشد (استنبرگ ، 1994) .
مدل یادگیری: محققانی که به سبک فرزندپروری از دیدگاه رفتارگرایی و یادگیری اجتماعی پرداخته اند، سبک های فرزندپروری را بر اساس رفتارهای والدینی تبیین می کنند. تأکید آنها بر تمرین های والدینی متمرکز است تا نگرش های آنان، تا آن حد که تصور می شود که تفاوت ها در رشدونمو کودک، انعکاسی از تفاوت ها در محیط یادگیری است که کودک در معرض آن بوده است (همان) .
