موارد استفاده : تحقیق و آموزش
منابع فارسی: دارد
منابع لاتین: دارد
پیشینه داخلی جدید: دارد
پیشینه خارجی جدید: دارد
نوع فایل: Word قابل ویرایش
تعداد صفحه: 71 صفحه
شماره فایل : 179 mg

اخیرا مدیران دریافته اند که با تعیین و تبیین اهداف و ماموریت های سازمان در دراز مدت بهتر می توانند برنامه های خود را به ثمر رسانند. سازمان بهتر کار می کند و نسبت به محیط خود واکنش های مناسب تری نشان می دهد ، بدین جهت استفاده از برنامه ریزی استراتژیک بعنوان یک ضرورت در سازمان ها مطرح گردیده است. با کمک این برنامه ریزی ، مدیریت قادر می شود جهت گیری های خود را در آینده معین ساخته و سازمان را در مقابل تغییرات و تحولات فردا مجهز سازد.

برنامه ریزی استراتژیک به مدیر کمک می کند تا تصویر روشنی از سازمان و هدف های آن بدست دهد و فعالیت های سازمان را در هوای استراتژی واحدی هماهنگ سازد. لذا با تغییرات و تحولات تکنولوژیک، اجتماعی و سیاسی پیچیده شدن محیط خارجی سازمان، ارتباطات گسترده و متعدد سازمان با محیط و وسعت و گستردگی اغلب برنامه ها، طویل المدت بودن آنها، همه زیمینه هایی هستند که برنامه ریزی استراتژیک را برای سازمان ضروری و اجتناب ناپذیر ساخته اند.

2-4 مزایای برنامه ریزی استراتژیک برنامه ریزی استراتژیک مزایای زیادی است که از جمله می توان به موارد زیر اشاره نمود: • قبل از پیش آمدن مشکلات احتمالی از وقوع آنها خبر می دهد. • به علاقمند شدن مدیران به سازمان کمک می کند. • تغییرات را مشخص کرده و شرایط عکس العمل در برابر تغییرات را فراهم می کند. • هر نیازی را که برای تعریف مجدد سازمان ضروری است تعیین می کند. • برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده بستر مناسب ایجاد می کند. • دیدی هدفمند از مسائل مدیریت ارائه می دهد. • شناخت فرصتهای بازارهای آینده را آسان تر می سازد. • قالبی برای بازنگری اجرای برنامه و کنترل فعالیتها ارائه می دهد.

• به مدیران کمک می کند تا در راستای اهداف تعیین شده تصمیمات اساسی را اتخاذ کنند. • به نحو موثرتری زمان و منابع را به فرصتهای تعیین شده تخصیص می دهد. 2-5 سبک های مختلف برنامه ریزی استراتژیک و تعیین استراتژی های سازمانی در سازمان های مختلف تعیین استراتژی به سبک های مختلفی انجام می پذیرد، در بعضی از سازمان هایی که مدیران فعال مایشاء می باشند، تعیین اهداف کلی و ماموریت های آینده سازمان بر اساس نظر شخصی و قضاوت فردی آنها صورت می پذیرد. در این شیوه برنامه ریزی، مدیر با اتکا به بینش و آگاهی خویش و قدرت خود در سازمان به تعیین استراتژی می پردازد. اخذ تصمیم در این سبک بیشتر جنبه اشراق و دریافت های ذهنی فرد مدیر را داشته و قاعده و ضابطه خاصی بر آن حاکم نیست.

در سبکی دیگر مدیران با توجه به استراتژی های وضع شده قبلی با ایجاد تغییرات جزیی و تدریجی در آنها به تعیین استراتژی های سازمانی اقدام می کنند و در این سبک از تحولات گسترده و جهشی خبری نیست و سازمان خود را گام به گام و مرحله به مرحله با شرایط جدید تطبیق می دهد، شیوه تغییرات جزیی در تعیین استراتژی، مخاطره ی بسیار کمی را بهمراه داشته، اما در مقابل سازگاری با شرایط متحول بیرونی به سرعت امکان پذیر نمی باشد. در سبکی دیگر به نام برنامه ریزی استراتژیک یا جامع، تعیین استراتژی های سازمانی بر اساس نظم و قاعده خاصی انجام می پذیرد و این راه مراحل ویژه ای بطور منظم را دنبال می کند.

از آنجا که اتکا به نظرات فردی در تعیین استراتژی در شرایط متحول امروز کافی به نظر نمی رسد، سبک برنامه ریزی استراتژیک از سوی اغلب صاحب نظران مدیریت مفیدترین و موثرترین شیوه تعیین استراتژی قلمداد گردیده است. البته در موقعیت های خاص و استثنایی ممکن است شیوه نظر فردی یا تغییرات جزیی موثر واقع گردند ولی آنچه مدیران می توانند در اغلب موارد به کمک آن به تعیین استراتژی بپردازند برنامه ریزی استراتژیک است که در آن کوشش شده است ضمن استفاده از نقاط قوت سایر سبک ها به این کار نظم و قاعده داده و آن را طی مراحل منظم امکان پذیر سازد.

ادامه مقاله به طور کامل در فایل اصلی موجود است.