اختلال نارسايي توجه – بيش فعالي1 ، الگوي فراگير عدم توجه – بيش فعالي وتکانشگري است که شديدتر از آن الگويي است که در کودکان با سطح رشد مشابه ديده ميشود (انجمن روانپزشکي آمريکا ، 2000 ) .

اختلال نارسايي توجه – بيش فعالي ، اختلال عصبي رشدي است که ، با سه ويژه گي اصلي يعني نارسايي توجه - بيش فعالي و تکانشگري ، ونيز رفتارهاي قاعده مند توصيف ميشود ( انجمن روانپزشکي آمريکا ، 2000 ) ، که در آن اين کمبودها به طور قابل ملاحظه اي نامتناسب با سن عقلي کودک است شروع آن دردوران کودکي است سن شروع اين اختلال از 5 سالگي ( سازمان بهداشت جهاني ، 1996 ) يا 7 سالگي (انجمن روانپزشکي آمريکا ، 2000 ) تعيين کرده اند .

بطوريکه 30 تا 50 درصد مراجعين به سرويس هاي بهداشت روان کودکان را مبتلايان به اين اختلال تشکيل ميدهند ( کاپلان و سادوک 2، لوئيس 3، 2007 ، ( . نشانه ها به طور قابل ملاحظه اي نافذ و موقعيتي هستند معمولا در طول زمان مزمن يا پايدارند ودر نتيجه مستقيم تاخيرشديد زبان ، ناشنوايي ، نابينايي، اوتيسم يا روان پريشي دوران کودکي نيستند ( بارکلي 1998 ) . اين اختلال بر 3 تا 7 درصد از کودکان اثر ميگذارد ( انجمن روانپزشکي آمريکا ، 2000 ) .

براساس بررسيهاي انجام شده ، چهارمين تجديد نظر راهنمايي تشخيص و آماري و اختلا هاي رواني ، 5 تا 12% کودکان سن مدرسه در سراسر دنيا به اين اختلال مبتلا ميباشند . مطالعات اخير شيوع آن را 3 تا 18 درصد گزارش کردند (رونالد3 ، لسن4 ، آبرامونيز، 2003 ) .

اين اختلال معمولا" از دوران پيش دبستاني آغاز و اغلب تا بزرگسالي تداوم دارد ( هالپرين و هيلي ، 2010) . ودر بين پسرها بيشتر از دخترها گزارش شده است ( سادوک ، سادوک ، 1389) .