بربنامه ها، وزیت ها، و قالب بندی درمان به ندرت در نوشته های وجودی مطرح شده اند. برداشتی که فرد می کند این است که درمان وجودی به جز در لحظه های مهم انتخاب عمدتا شبیه روان درمانی به شیوه روان کاوی است.
بربنامه ها، وزیت ها، و قالب بندی درمان به ندرت در نوشته های وجودی مطرح شده اند. برداشتی که فرد می کند این است که درمان وجودی به جز در لحظه های مهم انتخاب عمدتا شبیه روان درمانی به شیوه روان کاوی است. یعنی، به نظر می رسد که وقت ملاقات 50 دقیقه به طول می انجامد و به صورت هفتگی برنامه ریزی می شود. با این حال، در صورتی که بیمار در حالت بحرانی باشد، درمانگر وجودی انعطاف پذیرتر شده و ممکن است وقت بیشتری را صرف بیمار کند(پروچاسکا و نورکراس،2007؛ ترجمه سید محمدی،1392).
وجود نگرهای سنتی برای اینکه قضاوت کنند آیا کسی برای درمانگر وجودی شدن آماگی دارد یا نه ملاک های تدوین شده ای ندارند. درمان وجودی قویا وارد شده به ذهنیت درمانجویان را می طلبد و بنابراین شدیدا به ذهنیت درمانگران نیاز دارد. تقویت کردن ذهنیت درمانگر برای بودن های مختلف، نیازمند این موارد است: روان درمانی شخصی فشرده، تجربیات زندگی قابل ملاحظه در دنیای بزرگتر، مطالعه کردن ادبیات داستانی و غیر داستانی که تجربه انسان را به تصویر می کشند و دوره انترنی که حساسیت، مهارته ا، و نوآوری های کارآموز را پرورش می دهد(پروچاسکا و نورکراس،2007؛ ترجمه سید محمدی،1392).
وجودنگرها کمترا ز روان درمانی های دیگر پذیرای استفاده از دارو به عنوان مکمل درمان باشند. انها ترجیح می دهند بیماران خود را ترغیب کنند به جای اینکه قرص مصرف کرده و ناراحتی خود را تسکین دهند، عذاب اصیل، هرچند حاد تجربیاتی مانند اضطراب و گناه را احساس کنند. دارو این خطر را نیز دارد که انها برای تسکین دادن خودشان، با خود به صورت مفعولی برخورد کنند که فارغ از اضطراب وجودی است(پروچاسکا و نورکراس،2007؛ ترجمه سید محمدی،1392).
معنا درمانی یکی از مشهور ترین درمان های وجود گرا، معنادرمانی است. در این فن سعی می شود بیمار برای دنیای بی رحم، سنگدل و بی معنا، معنایی پیدا کند. ابداع کننده این فن ویکتور فرانکل بود. او ابتدا تحت اثیر فروید بود. ولی به دنبال راهی برای کنار آمدن با تجربه های خودش در ادروگاه های نازی ها بود به خیل وجود گرایان پیوست (فیرس و ترال، 2002؛ ترجمه فیروز بخت، 1391).
معنا درمانی جایگزینی برای روان درمانی سنتی محسوب نمی شود بلکه مکمل آن است. ولی هرگاه مشکل خاصی در رابطه با معنا و فایده زندگی ایجاد شود، فرانکل معنا درمانی را درمان انتخابی می داند. بنابراین، معنا درمانی این حس را در مراجعان القا می کند که در قبال زندگی، مسئولیت و وظایفی دارند. فرانکل تاکید زیادی بر مسئولیت پذیری دارد و آن را مهم تر از وقایع تاریخی زندگی مراجع می داند. آنچه اهمیت حیاتی دارد، یافتن معنای حال و نگاه به آینده است(فیرس و ترال، 2002؛ ترجمه فیروز بخت، 1391).
دو فن مورد نظر فرانکل (1960) توجه زیادی را به خود جلب کرده است: قصد تناقضی و تمرکز زدایی . قصد تناقضی شبیه مداخله متناقض خانواده درمانگر هاست. مراجع را ترغیب می کنند چیزی را که از آن می ترسد تجسم کند و رفتاری را انجام دهد که از آن می ترسد. مثلا کسی که از آلودگی و کثافت می ترسد باید عمدا خودش را کثیف کند(تاد، و بوهارت، 2000؛ ترجمه فیروز بخت،1392).
تمرکز زدایی هم که در رویکردهای شناختی-رفتاری مورد استفاده قرار می گیرد بر این فرض مبتنی است که تمرکز بیش از حد بر مشکلات بر وخامت آنها می افزاید(تاد، و بوهارت، 2000؛ ترجمه فیروز بخت،1392). مراجعان یاد می گیرند رفتار یا نشانه مشکل ساز را نادیده بگیرند. بسیاری از مراجعان به پاسخ های خویش و واکنش های بدن شان به شدت عادت کرده اند. تمرکز زدایی به آنان کمک می کند توجه شان را به فعالیت ها و افکار سازنده معطوف کنند (فیرس و ترال، 2002؛ ترجمه فیروز بخت، 1391).
