نظریه ارگانیزمی نام خود را از اصطلاح ارگانیزمی، می گیرند که منظور از آن موجود زنده ای است که با محیط خود تبادل فعال دارد (دسی و ریان، 2000).
این نیازها یعنی خود مختاری، شایستگی، و ارتباط وابسته به هم هستند. ارتباط صمیمانه و پذیرش متقابل، موجب افزایش خود مختاری، احساس خود مختاری در انجام دادن تکالیف باعث افزایش شایستگی، و شایستگی، موجب احساس پذیرش و وابسته بودن به محیط و افراد می شود (اوردان و اسچونیفلدر ، 2006).
به این موضوع فکر کنید که که چرا افراد دوست دارند ورزش کنند و مهارت های خودشان، مانند راه رفتن، خواندن، شنا کردن، رانندگی، دوست یابی، و صدها توانایی دیگر را پرورش دهند؟
این توانایی ها تا اندازه ای به صورت رسشی، اما عمدتاً از طریق فرصت ها و توصیه های محیط پدیدار می شوند. نیازهای روان شناختی ارگانیزمی، انگیزش لازم را که از این ابتکار عمل و یادگیری حمایت می کند، تأمین می نمایند (وایت ، 1959).