قابل استفاده در: مقاله نویسی و انجام پژوهش های علمی
منابع فارسی: دارد
منابع لاتین: دارد
پیشینه داخلی جدید: دارد
پیشینه خارجی جدید: دارد
نوع فایل: Word قابل ویرایش
تعداد صفحه: 65 صفحه
بعد از پرداخت حق اشتراک فایل شماره 240 را دانلود کنید.
كنترل فردی و سلامت، از دو راه ممكن است با هم ارتباط داشته باشند. اول، افرادی كه احساس كنترل فردی شان قوی است، امكان دارد به میزان بیشتری توانایی حفظ سلامت و پیشگیری از بیماری را داشته باشند.
دوم، به هنگام ابتلا به بیماری جدی، افراد دارای احساس كنترل فردی قوی ممكن است بهتر با بیماری كنار بیایند و در فرایند توان بخشی، نقشی سازنده تر داشته باشند. هر دو این ارتباطات مورد بررسی قرار گرفته اند. محققان از چند رویكرد به منظور اندازه گیری كنترل فردی استفاده كردند، برای نمونه، بعضی از پژوهشگران مصاحبه ها یا پرسشنامه هایی تدوین كرده اند كه میزان استفاده فرد از هر یك از انواع كنترلهای شناختی، رفتاری، یا اطلاعاتی را اندازه گیری می كند. بعضی دیگر، كانون كنترل افراد را با استفاده از مقیاس كانون كنترل درونی- بیرونی یا آزمون هایی كه اختصاصا كنترل بر سلامت را می سنجند، بررسی كرده اند. یكی از بهترین آزمون های تدوین شده در این باره، مقیاس های چند بعدی كانون كنترل سلامتی است (والستون، والستون، و دولیس، 1978).
این آزمون شامل 18 عبارت است. فرد، نظر خود را درباره هر یك، از میان طیف «به شدت موافق» تا «به شدت مخالف» انتخاب می كند. این آزمون شامل سه مقیاس است:
1- كنترل سلامت توسط فرد : این مقیاس میزان كنترل درونی فرد را بر سلامتش اندازه گیری می كند، مثلا با عبارتی همچون: «عامل اصلی موثر بر سلامتم، خود من هستم».
2- كنترل سلامت توسط دیگر افراد قدرتمند : این مقیاس باور افراد را در مورد اینكه سلامت به وسیله افرادی مانند پزشكان كنترل می شود اندازه گیری می كند، مثلا با عبارتی همچون: «هر وقت احساس می كنم حال ندارم، باید با پزشك مشورت كنم».
3- كنترل سلامت به وسیله شانس: این مقیاس این باور را اندازه گیری می كند. كه سلامت به وسیله بخت یا تقدیر كنترل می شود. مثلا با عبارتی همچون: «شانس و افراد قدرتمند، میزان اعتقاد افراد با تاثیر منابع بیرونی بر سلامت را ارزیابی می كند. آیا احساس كنترل فردی بر سلامت فرد، اثر می گذارد؟ تحقیقات نشان داده است كه افراد بدبین- كسانی كه معتقدند كنترل كمی دارند- عادت های بهداشتی ضعیف تری دارند، بیشتر بیمار می شوند و به هنگام ابتلا به بیماری، در درمان خود فعال نیستند (كامن، سلیگمن، 1989؛ لین و پترسون، 1990).
احساس كنترل فردی قوی همچنین ممكن است به افراد در تطابق یافتن با یك بیماری جدی و تسریع بهبودی كمك كند، به ویژه اگر باور داشته باشند كه بیماریشان شدید است. افراد مبتلا به بیماریهایی همچون سرطان یا از كارافتادگی كلیه ها كه در آزمون كنترل درونی امتیاز بالایی می گیرند، كمتر از كسانی كه به نقش شانس معتقدند، دچار افسردگی می شوند (دوینس و همكاران، 1981؛ ماركس، ریچاردسون، گراهام، و لوین ، 1986).
اعتقاد به اینكه خود آنان یا فردی دیگر می تواند بر وضعیت بیماریشان موثر باشد، سبب می شود بیماران به آینده شان امیدوار شوند. افزون براین، بیمارانی كه كانون كنترل درونی دارند احتمالا تشخیص می دهند كه راه های موثری برای كنترل استرس دارند. بعضی از انواع كنترل ممكن است بیش از بقیه، در تطابق یافتن بیماران با بیماری جدی شان، به آنها كمك كند. در یك مطالعه، رابطه میان تطابق با سرطان پستان و استفاده بیمار از انواع كنترل (شناختی، رفتاری و اطلاعاتی) بررسی شد. (تیلور، لیختمن، و وود ، 1984).
نتایج این تحقیق نشان دادكه تطابق یافتن با استفاده بیمار از كنترل شناختی، مانند فكر كردن در مورد زندگی به گونه ای دیگر، یا زندگی را سخت نگرفتن، همبستگی قوی تری داشت. همچنین، بیمارانی كه از كنترل رفتاری استفاده كرده بودند، مثلا با ورزش كردن بیش از پیش، بهتر خود را با بیماری تطابق دادند. اما میان تطابق یافتن و استفاده از كنترل اطلاعاتی، مانند خواندن كتاب در مورد سرطان رابطه ای مشاهده نشد.
دلیل این امر ممكن است آن باشد كه كسب اطلاعات درباره بیماری، امكان دارد باعث افزایش ترس بیماران شود یا بر بیمارانی كه امكان كنترل شناختی یا رفتاری ندارند، تاثیری اندك داشته باشد. كنترل فردی در تلاش بیماران برای توان بخشی خودشان نیز موثر است- به ویژه احساس كارآیی كه موجب تقویت تلاش ها می شود. این موضوع در تحقیقی درباره افراد مسن مبتلا به بیماری های تنفسی جدی، مانند برونشیت مزمن و آمفیزم، نشان داده شد (كاپلان، اتكینس و راینش ، 1984، به نقل از سارافینو، 1387).
برای هر یك از بیماران، پس از معاینه و انجام گرفتن آزمون ورزش، نوعی ورزش تجویز می شد. بیماران همچنین كارآیی ورزشی خود- یعنی اعتقاد به توانایی خویش در انجام دادن فعالیت های جسمی بخصوص، مانند پیاده روی در مسافت های مختلف، بلند كردن وزنه های گوناگون و بالا رفتن از پله ها- را با پر كردن پرسشنامه ای تعیین كردند. تجزیه و تحلیل همبستگی نشان داد هر چه میزان احساس كارایی در بیمار بیشتر بود، احتمال پیروی او از ورزش های تجویز شده نیز بیشتر بود.
ادامه دارد ...
