غفاری و ارفع بلوچی (1390) رابطه انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی با اضطراب امتحان در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد را بررسی کرده‌اند.
پژوهش‌های داخلی
غفاری و ارفع بلوچی (1390) رابطه انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی با اضطراب امتحان در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه فردوسی مشهد را بررسی کرده‌اند. این مطالعه که بر روی 308 نفر انجام گرفت نشان داد که ترکیب متغیرهای انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی می‌توانند به‌خوبی اضطراب امتحان را پیش پینی کنند. همچنین در این پژوهش بین دو گروه از دانش‌آموزان دختر و پسر تفاوت آماری معنی‌داری در خود پنداره تحصیلی، انگیزش پیشرفت و اضطراب امتحان وجود نداشت.
میکائیلی و همکاران (1391) در پژوهشی ارتباط خودپنداره و فرسودگی تحصیلی با عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دختر را بامطالعه 400 نفر دانش‌آموز پایه سوم و چهارم دبیرستان شهر اردبیل، بررسی کردند. نتایج نشان داد که بین خود پنداره تحصیلی، فرسودگی تحصیلی و زیر مقیاس‌های آن، با عملکرد تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بی‌علاقگی تحصیلی و خودپنداره تحصیلی به‌عنوان قوی‌ترین پیش‌بینی کننده‌های عملکرد تحصیلی بودند.
فانی و خلیفه (1388) در مطالعه خود به بررسی رابطه ادراک از رفتار معلم با خودپنداره تحصیلی و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان راهنمایی شهر شیراز پرداخت. این مطالعه در بین 473 دانش‌آموز با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انجام گرفت. نتایج نشان داد که بین ادراک از رفتار معلم و خود پنداره تحصیلی و عملکرد تحصیلی به‌طورکلی، رابطه معنادار وجود دارد.
پژوهش‌های خارجی
مطالعه فرلا، والکه و کای در سال (2009) با عنوان خودکارآمدی تحصیلی و خود پنداره تحصیلی: تجدید روابط ساختاری، نشان داد که خود پنداره‌ی تحصیلی دانش‌آموزان به‌شدت تحت تأثیر باورهای خودکارآمدی تحصیلی‌شان قرار می‌گیرد. همچنین خود پنداره تحصیلی پیش بینی کننده بهتری برای متغیرهای عاطفی – انگیزشی است درحالی‌که خودکار آمد پنداری تحصیلی پیش بینی کننده بهتری برای پیشرفت تحصیلی است.
آیرسن و هالم (2009) مطالعه‌ای با موضوع خود پنداره تحصیلی در نوجوانی: رابطه با موفقیت و کارایی گروهی بندی در مدارس، انجام دادند و به بررسی بیش از 1600 دانش‌آموز 14 تا 15 ساله پرداختند. این پژوهش نشان داد که: خود پنداره تحصیلی دانش‌آموزان، اما نه خود پنداره کلی آن‌ها، با میزان کارایی گروه‌بندی در مدرسه مرتبط است. جنبه‌های خاص خود پنداره تحصیلی با تعداد سال‌هایی که دانش‌آموزان، گروه‌بندی را در زبان انگلیسی، ریاضی و زبان، تجربه کرده بودند؛ ارتباطی نداشت؛ اما با موقعیت دانش‌آموز در سلسله‌مراتب گروه‌بندی مرتبط بود. دانش‌آموزانی که در گروه‌های باقابلیت بالا قرار داشتند، به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای از خود پنداره بالایی نسبت به دانش‌آموزانی که در گروه‌های باقابلیت پایینی قرار داشتند، برخوردار بودند. همچنین اهداف دانش‌آموزان برای یادگیری در آینده، به‌شدت تحت تأثیر خودپنداره ناشی از دستاوردهای او، قرار می‌گیرد.
مرعشیان و سراج خرمی (2012) مطالعه‌ای با عنوان اثر ورزش صبحگاهی بر خود پنداره تحصیلی و تنهایی کودکان پرورشگاهی در اهواز، انجام دادند. این بررسی از نوع آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود که در بین 36 کودک که به شیوه تصادفی ساده انتخاب‌شده بودند صورت گرفت. تجزیه‌وتحلیل کوواریانس یک‌راهه نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین گروهی که از تمرینات ورزشی صبحگاهی بهره‌مند بودند و گروه گواه، وجود دارد. این بدان معنی است که ورزش صبحگاهی خودپنداره تحصیلی را افزایش و تنهایی را کاهش می‌دهد.
