گرایش به زیبایی از امیال طبیعی بشر است. نقوش حک شده بر دیواره غارها از نشانه های گرایش بشر اولیه به زیبایی است، تاریخچه عمل جراحی زیبایی به هزاران سال پیش در هند باستان باز می گردد. در آن زمان از این جراحی برای بازسازی بینی هایی که برای مجازات بریده می شدند استفاده گردید . در آنجا مدارکی از بازسازی بینی به وسیله پوست پیشانی به دست آمده است. در قرن 16 میلادی یک جراح ایتالیایی به نام گاسپارو تاگلیا کزی که توسط بسیاری از جراحان، پدر جراحی زیبایی شناخته می شود.
روشی ابداع کرد که برای مدتی پوست بازو به بینی متصل می شد تا وقتی که ناحیه مذکور خون رسانی جدید پیدا می کرد، سپس بازو از بینی جدا می شد و این نخستین عمل رینو پلاستی (عمل جراحی بینی) به حساب می آید (حسنا، 1392). Diffenbach (1847- 1792) و Jacq Joseph از پیشگامان جراحی بینی به روش های مدرن بودند که از برش-های خارجی جهت کاهش حجم و اندازه بینی استفاده کردند. در سال 1973، دکتر Goodman Wilfred کمک کرد تا روش جراحی باز برای بینی جای خود را در جراحی پیدا کند. قبل از این زمان تمام اعمال جراحی بینی با روش جراحی بسته انجام می شد. بدین ترتیب در طول زمان روش جراحی باز بینی محبوبیت پیدا کرد. البته به طور عمده آن را جهت جراحی اولیه بینی مورد استفاده قرار می دادند و در اعمال ترمیمی و ثانویه کاربردی نداشت. در سال 1987 دکتر جک پی گلنتر باعث افزایش محبوبیت عمل جراحی بینی باز در عمل های ثانویه شد (به نقل از بیات شهبازی، 1392).
نخستین عمل های جراحی پلاستیک پس از پایان جنگ جهانی اوّل برای معالجه مجروحان جنگی که دچار آسیب های جدی در ناحیه صورت شده بودند، انجام گرفته است و از سال 1920 میلادی، بیمارانی که نقص مادرزادی یا عیوب ظاهری داشتند، تحت عمل جراحی زیبایی قرار می گرفتند. در جنگ جهانی دوّم، سربازان چینی برای تغییر چهره خود، تحت عمل جراحی پلاستیک زیبایی قرار گرفتند و با پیشرفت علم پزشکی همزمان باسایر جراحی ها، جراحی ها ی پلاستیک و زیبایی نیز پیشرفت نموده است. در پاپيروس هاي بدست آمده از مصر باستان در 3500 سال قبل از ميلاد مسيح، شواهدي از بازسازي بيني در افرادي كه به علت تنبيه به قطع اين عضو محكوم شده بودند، ديده مي شود.
در حدود 800 قبل از ميلاد سوزروتا در هند بازسازي بيني با فلپ پيشاني را انجام داد. در سال 1600 ميلادي تگلی کوزی بازسازي اين عضو با فلپ حاصل از بازو را توصيف نمود. در حدود سال 1750 ميلادي Quelmatz ايجاد فشار روزانه به تيغه ی بيني جهت اصلاح انحراف آن را معرفي كرد، Diffenbach در سال 1845 از انسزيون هاي خارج بيني جهت اصلاح دفورميتي آن استفاده كرد. Roe در سال 1887 اولين، رينوپلاستي زيبائي را در يك بيمار مبتلا دفورميتي انجام داد (حافظی و همکاران، 1388).
جاکویز جوزف را پدر رينوپلاستي مي دانند. وي كه يك ارتوپد آلماني بود درك انقلابي خود را از جراحي بيني در سال 1898 در انجمن پزشكي برلين ارائه نمود. جراحان بيني زيادي از سراسر دنيا براي ديدن اعمال جراحي وي به آلمان سفر كردند. بعضي از مانورهاي جراحي كه امروزه بكار برده مي شوند، در حقيقت همان هائي است كه وي د ر آن سال ها توصيف نموده است.
تكنيك ها و درك وي از رينوپلاستي بعداً توسط جراحاني از قبيل سامول فومن، جوزف سافین، گوستا و آفریچ ، بسط داده شد، فومن كسي بود كه با درك صحيح از اين تكنيك ها كمك زيادي به گسترش اين دانش نموده و جراحان رينوپلاستي مدرن مثل ماریک کاتل، ایروینگ گلدمن را تربیت نمود. در سال1921، Rethi اولين كسي بود كه برش كالوملا را، جهت تغييرات نوك بيني معرفي كرد Sercer در سال 1957 با استفاده از اين برش به تمام عناصر داخل بيني راه يافت و آن را دكورتيكيشن بيني ناميد. اين روش تا 15 سال مورد استفاده قرار نگرفت تا اينكه در سال 1970 پادوان تعدادي بيماران عمل شده با اين روش را معرفي كرد و بالاخره Gunter در اوايل سال 1990 روش باز را به نهايت خود رساند.
امروزه روش باز به عنوان تكنيك استاندارد رينوپلاستي پذيرفته شده است و امكانات وسيعي به جراح مي دهد تا با ديد دو چشمي و فضاي عمل وسيع تر به جراحي دقيق تر و پيچيده تر بپردازد (حافظی و همکاران، 1388).
