یادگیری خودتنظیمی، یک مفهوم غنی است که به محققان اجازه میدهد که اولا، مؤلفه های مختلفی را که بخشی از یادگیری موفقـیت آمیز هستند، توصیف کنند.

پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
40

یادگیری خودتنظیمی، یک مفهوم غنی است که به محققان اجازه میدهد که اولا، مؤلفه های مختلفی را که بخشی از یادگیری موفقـیتآمیز هستند، توصیف کنند. ثانياً، تعـاملات متـقابل را که بین مؤلفه های مختلف اتفاق میافتد، تبیین کند و ثالثاً، یادگیری و پیشرفت مستقیم خود، یعنی ساختار هدف، انگیزش، اراده و هیجان خود را شرح دهند.بنابراین، نظریه یادگیری خودتنظیمی، بهمعنی قادر بودن به توسعه دانش، مهارتها و رفتارهایی است که میتوانند از یک بافت یادگیری به بافت دیگر و نیز از موقعیتهای یادگیری که این اطلاعات در آنها به دست آمده است، که به بافت کار و اوقات فراغت منتقل شوند.

بوکارتز(1997، بهنقل از مردعلی،1387) یادگیری خودتنظیمی را بهمعنای توانا شدن در ایجاد نگرشها، مهارتها و دانشهایی عنوان میکند که میتوانند از یک بافت یادگیری به بافتهای دیگر و از موقعیت یادگیری که اطلاعات در آن کسب شده است به موقعیتهای کاری واقعی منتقل شود.

ضمن تاکید بر آموزش مهارتهای خودتنظیمی بهعنوان هدف آموزش و پرورش، به تعامل بین آموزش یادگیری خودتنظیمی و تعامل بین مؤلفه های شناختی و انگیزشی، تاکید دارد. وی یادگیری خودتنـظیمی را به عنوان یک مرحله پیچـیده تکاملی و تعاملی میداند که شامل خودتنظیمی شناختی و خودتنظیمی انگیزشی است. وی خودتنظیمی را در سه سطح اهداف، راهبردها و دانش قلمرو خاص در نظر میگیرد. براساس، در این مدل سه سیستم تنظیمی در یادگیری خودتنظیمی وجود دارد:

.تنظیم خود (انتخاب هدف و منبع). 2.تنظیم فرایند یادگیری(استفاده از دانش ومهارتهای فراشناختی برای جهت دادن به یادگیری). 3.تنظیم روشهای پردازش اطلاعات(انتخاب راهکارهای پردازش اطلاعات).