نظام تعلیم و تربیت نیز همانند سایر نظام ها دارای اصول و ویژگی های خاص خود است. یکی از ویژگی های اساسی و لاینفک آن ارزشیابی است.
پیشینه داخلی و خارجی:
دارد
منابع فارسی:
دارد
منابع لاتین:
دارد
نوع فایل:
Word قابل ویرایش
تعداد صفحه:
37
نظام تعلیم و تربیت نیز همانند سایر نظام ها دارای اصول و ویژگی های خاص خود است. یکی از ویژگی های اساسی و لاینفک آن ارزشیابی است که به واسطه آن می توان به بررسی نیازها، تعیین اهداف و راهبردها ،سنجش عملکرد و....پرداخت؛ به عبارت دیگر، ارزشیابی فعالیتی است که در تمام ساز و کارهای این نظام به کار برده می شود ومیزان کارایی واثربخشی فعالیت ها راروشن می سازد و هرگز نمی توان ازآن بی نیاز بود(سادلر ، 2010).
ارزشیابی تکوینی اشاره به آن نوع ارزشیابی دارد که به طور خاص به قصد ارائه با ز خورد مؤثر به دانش آموز جهت بهبود وتسریع درعملکرد تحصیلی به عمل می آید(سادلر، 1998). بنابراین بررسی ارزشیابی و آگاهی به مبانی و مفاهیم آن، چهارچوب مناسبی برای تصمیم گیری و اجرای دقیق برنامه های آموزشی فراهم می سازد ودر هر نظام آموزشی هدف از آن بیش از هر چیز دیگر آگاهی دادن و کمک به مربیان برای تبیین ضرورت و اهمیت درک ماهیت علمی ارزشیابی در جریان فعالیت یاددهی و یادگیری است(یارمحمدیان،1379).
نگاهی مختصر به سیر تحول(تاریخچه ) ارزشیابی آموزشی: ارزشیابی در طول تاریخ به نوعی وجود داشته است و انسانها همواره به اشکال گوناگون ابعاد زندگی خود را مورد ارزیابی قرار داده اند. از نظر قدمت تاریخی به استناد منابع موجود ،مقامات چینی قریب 4000 سال پیش برای انتخاب کارکنان خود آزمون برگزار می کردند(پاپهام،1975به نقل از کیامنش،1370). در حوزه تعلیم و تربیت نیز اندازه گیری و ارزشیابی تاریخچه ای بس طولانی دارد. در ایران باستان در عهد شاپور، پادشاه ساسانی، در جندی شاپور جلساتی برای آزمون دانشجویان پژشکی برپا می کردند و اعطای گواهینامه پژشکی، موکول به موفقیت آن ها در آن امتحان می گردید(کیامنش،1370).
در اوایل دوره قاجاریه نیز در مدارسی که بیشتر علوم دینی در آن تدریس می شد، ارزشیابی به عمل می آمد و آن به این ترتیب بود که در حضور علما و رجال شهر و اولیای دانش آموزان از میزان تسلط آنان به تعلیمات دینی و شرعی به صورت شفاهی و فردی، امتحان به عمل می آمد(راوندی،1364). اگر بخواهیم به فعالیت های نظامدار ارزشیابی که برای اولین بار به شکلی مدون انجام گرفته است، نگاهی گذرا داشته باشیم، ناگزیر باید به مطالعۀ جوزف مایر رایس اشاره کرد. وی این مطالعه منسجم را در زمینه ارزشیابی آموزشی در فاصله سالهای 1898-1987در کشور امریکا انجام داد و با آن عملکرد درست نویسی 3000 دانش آموز را مورد بررسی قرار داد(کیامنش،1370).
در قرن بیستم به تدریج ارزشیابی در شاخه های مختلف علوم اجتماعی آموزشی، سیاسی واقتصادی مورد استفاده قرار گرفت. با توسعه علوم مختلف فعالیت ها و پژوهش های مربوط به ارزشیابی از دهه 1950گسترش یافت وبعدها به عنوان شاخه ای علمی با متدلوژی ویژه پا به عرصه وجود گذاشت.
امروزه نظام های آموزش و پرورش از ارزشیابی به عنوان ابزاری ضروری و لاینفک، برای تعیین میزان بهبود و پیشرفت برنامه هایی نظیر مبارزه با بی سوادی، تعیین میزان نرخ افت تحصیلی از میزان پیشرفت تحصیلی فارغ التحصیلان و مواردی از این قبیل استفاده می برند(بازرگان،1362).
اولین الگوی ارزشیابی آموزشی که در سال1930 میلادی عرضه شد، الگوی ارزشیابی تایلر بود که بر اساس رویکرد مبتنی بر هدف استوار بود. بعد از 25سال که اندیشه های تایلر در حوزه ارزشیابی به طور مطلق مورد پیروی قرار گرفت، نظریه پردازان دیگری مانند؛ متسفل و مایکل(1967)، هاموند(1973) به بسط و توسعه شیوه ارزشیابی تایلر پرداختند و اسکریون (1974) و استیک(1975) برای انجام عمل ارزشیابی، الگوهای جدیدی ابداع کردند. استافیل بیم(1971) انتقاداتی بر شیوه الگوی ارزشیابی تایلر وارد کرد که موجب دامنه دارتر شدن ارزشیابی شد(کیامنش1370).
به طور کل، ارزشیابی آموزشی به عنوان جوان ترین شاخه علمی حوزه تخصصی علوم تربیتی در نیم قرن اخیر رشد یافته است. در دهه ی1340ه.ش(1960م) دوران کودکی این حوزه سپری شد. ودر دهه ی1350ه.ش(1970م) به دوران بلوغ رسید و سالهای نوجوانی را در دهه ی1360ه.ش(1980م) با رشد قابل ملاحظه ای طی کرد و به دوران پختگی رسید(بازرگان1380).
تعریف اندازه گیری
در اندازه گیری، ویژگی ها یا صفات اشیا یا افراد تعیین می گردند و مقدار آن ویژگی یا صفات به صورت عدد یا رقم گزارش می شود؛ بنابراین اندازه گیری عبارتست از: نسبت دادن اعداد به میزان و مقدار صفت یا ارزشی یک شیی ،حادثه و یا یک فرد.
