موارد استفاده : منبع کمکی انجام پژوهش
منابع فارسی: دارد
منابع لاتین: دارد
پیشینه داخلی جدید: دارد
پیشینه خارجی جدید: دارد
نوع فایل: Word قابل ویرایش
تعداد صفحه: 18 صفحه
شماره فایل 855
کوپر اسمیت خود را شامل خودآرمانی، خود واقعی، عزت نفس و خودپنداره می داند، در ضمن ایشان خودپنداره و عزت نفس را متفاوت می داند. از نظر کوپر اسمیت خودپنداره یک مفهوم کلی بوده و شامل توصیف ویژگی شخص و ارزیابی آن ویژگی هاست.
خودپنداره مجموعه ای از عقاید فرد درباره خود است و توصیفی است که فرد از نظرگاه خود درباره خویشتن می نماید در حالیکه عزت نفس صرفا برای ارزیابی ویژگیهایی که در یک فرد وجود دارد یا فرد فاقد آنهاست تکیه می کند. بدین ترتیب عزت نفس در بردارنده ارزیابی فرد است افراد خود ارزیابی را با دو معیار انجام می دهند: 1- احساس شایستگی یا دارا بودن صلاحیت 2- احساس لیاقت یا احساس ارزشمندی اخلاقی (بیابانگرد، 1384).
در حالیکه خودپنداره، ترکیبی از کلیه افکار احساسی است که شخص نسبت به خود دارد و در بر گیرنده بعد جسمانی و بعد روانی افراد است. بعد جسمانی، تصور جسمانی فرد و بعد روانی تصور روانی و شامل عقاید شخص درباره خصوصیات فردی اش می باشد، که تا حد زیادی براساس نظریات دیگران شکل می گیرد. در ضمن عزت نفس با خودپنداره همبستگی مثبت دارد، یعنی افرادی که میزان خودپنداره بالایی دارند از عزت نفس بیشتری برخوردارند. از نظر اسمیت خودپنداره و خودایده آل اگر با هم همتراز باشند عزت نفس بالاست و برعکس وجود شکاف بین خودپنداره و خودایده ال عاملی است که مشکلات مربوط به عزت نفس را بوجود می آورد (بیابانگرد، 1384).
کوپر اسمیت معتقد است خویشتن پنداری بر اثر تعامل بین چهار عامل حاصل می شود: پندار والدین درباره فرد، تصور و پندار دوستان و همبازیان در مورد فرد؛ تصور و پندار معلمان در مورد فرد و تصور و پندار فرد درباره خودش (کاوندی و صفورایی پاریزی، 1391). وی همچنین نفس را ارزش یابی فرد درباره خود و قضاوت شخص در مورد ارزش خود می داند. وی با بررسی مطالعه تئوری های قبلی و تحقیقات انجام شده در این زمینه چهار عامل اصلی را برای رشد عزت نفس بیان می کند: 1. میزان احترام، پذیرش و علاقمندی که فرد دریافت می کند. 2. تاریخ، تجارب و موفقیت های زندگی و به طور کلی موقعیتی که فرد در محیط دارد.
3. ارزش و انتظاراتی که فرد بر این مبنا تجارب را مورد تفسیر قرار می دهد. 4. روش پاسخدهی فرد نسبت به تنزل شخصیت؛ منظور این است که واقعیت ها به منزله موارد خاصی هستند؛ آنچه تعیین کننده است نگرش فرد نسبت به آن موقعیت است که به عنوان مثال دو فرد در دو موقعیت اضطراب زا دو برداشت متفاوت دارند و نحوه قضاوتشان به وضوح متفاوت از افرادی است که عزت نفس پایینی دارند (کاوندی و صفورایی پاریزی، 1391).
ادامه مقاله به طور کامل در فایل اصلی موجود است.
